3D Computer Graphics

เมื่อตอนที่ผมใกล้จะเรียนจบอ่ะครับ เรื่องที่ทำให้วุ่นวายหัวใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้นเรื่องการทำโครงการจบ ก็อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่ครับว่า คนที่เรียนมาทางสายคอมพิวเตอร์ ต้องสร้างอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอันขึ้นมา พร้อมทั้งเขียนเอกสารประกอบซึ่งเย็บเล่ม เข้ารูปปกหนังสืออย่างสวยงาม ตามแต่ชื่อเรียกต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น ฿าคนิพนธ์, ปริญญานิพนธ์, วิทยานิพนธ์ เป็นต้น

ผมเองตอนนั้นก็ว้าวุ่นใจมาก เพราะพอขึ้นปีสุดท้ายที่ต้องจบปุ๊ป ก็ถูกสถานการณ์เร่งรัดให้ต้องคิดหัวข้อโครงการปั๊ป ผมก็เลยต้องคิดหัวแทบแตกเลยครับ เพราะเพื่อน ๆ เสนอหัวข้ออะไรไป ก็เด้งกลับมาหมด ด้วยเหตุผลเพราะง่ายไปบ้างล่ะ รุ่นพี่เคยทำมาบ้างแล้วล่ะ ซ้ำกับของเพื่อนที่เพิ่งจะเสนอเข้าไปบ้างล่ะ

แล้วผมก็คิดออกครับว่าผมจะทำอะไร ผมจะทำระบบแสดง฿าพโมเลกุลสามมิติ โหย สุดยอด ตอนนั้นคิดงี้อ่ะ แบบว่าต้องสนุกแน่¿ๆ เลย

จริง ๆ ตอนนั้นก็ได้เรียนแล้วครับวิชาคอมพิวเตอร์กราฟิกส์น่ะ แต่เนื้อหาที่เรียนส่วนใหญ่นั้นจะเน้นสองมิติ ก็เลยคิดว่าถ้าเป็นสามมิติต้องดีแน่ ๆ เลย

ผมก็เลยไปซื้อหนังสือเล่มนี้มาครับ เล่มล่ะตั้ง 600 กว่าบาทแน่ะ เป็นหนังสือที่เจ๋งมาก ๆ เลยล่ะ เพราะมันบรรจุสมการที่เกี่ยวกับกราฟิกส์ 3 มิติเอาไว้เยอะแยะเต็มไปหมดเลย ผมตื่นตาตื่นใจมากกับสมการในการทำ wire frame, สมการในการ rendor ฿าพ, สมการในการสะท้อนแสงตกกระทบ¿แบบว่าเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก ๆ เลย

แต่สุดท้ายผมก็ต้องล้มเลิกโครงการระบบแสดง฿าพโมเลกุลสามมิติไปน่ะครับ ด้วยเหตุผลเพราะผมมารู้ทีหลังว่า การจะทำ฿าพโมเลกุลสามมิตินั้น เราใช้โปรแกรม 3D Studio ทำก็ได้ T-T แถมเพื่อนผมมันก็ขู่ผมเอาไว้ด้วยว่า … “ถ้ามึงคิดจะทำ engine กราฟิกส์ 3 มิติเองล่ะก็ กูว่ามึงเตรียมตัวไม่จบได้เลยว่ะ” ว่าแล้วมันก็หัวเราะใส่หน้าผมอีกต่างหาก

ผมก็กลัวอ่ะดิ มีเวลาแค่ครึ่งปี ผมยังอยากเรียนจบอยู่นะเฟ้ย ผมก็เลยเปลี่ยนใจมาทำ Speech Recognition แทน ซึ่งมันก็ไม่ได้โหดต่างกันเล้ย :’-(

[tags]฿าคนิพนธ์,ปริญญานิพนธ์,วิทยานิพนธ์,กราฟิกส์,หนังสือเก่า[/tags]