ระบบเปิด

ผมชอบอินเตอร์เน็ตครับ มันทำให้คนฉลาดไม่มากอย่างผมฉลาดขึ้นมาได้ เวลาผมได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ แล้ว ผมรู้สึกมีความสุขจัง 😛 ผมโรคจิตหรือเปล่าวะเนี่ย?

ปัจจุบันเราจะพบว่าเว๊ปไซต์และบล็อกเกิดขึ้นอย่างมากมายเต็มไปหมดครับ แล้วก็มีการจัดประเภทของเว๊ปไซต์เอาไว้ด้วย ลองตามไปอ่านดูจากที่นี่อ่ะครับ เขาจัดไว้หลายประเภทเลย

ถึงแม้เขาจะจัดเว๊ปไซต์ไว้หลายแบบมากมาย แต่เอาเข้าจริงแล้ว ถ้าเราแยกดี ๆ ก็ได้แค่สองสามแบบเอง อย่างรูปข้างล่างนี้เป็นรูปแบบเว๊ปไซต์ในยุคแรกครับ

ยุคแรกเจ้าของจะโซโล่เองหมดเลยครับ ทั้งส่วนของ Base และส่วนของ Data ประมาณว่าเจ้าของหรือคนของเจ้าของ จะชงเองกินเอง คนที่เข้ามาที่เว๊ปไซต์ ก็ได้แต่อ่าน ๆ ๆ แล้วก็จากไป ระบบนี้เรียกได้อีกอย่างนึงว่าระบบปิด

พอผ่านมายุคสอง ก็ผ่านปี พ.ศ. 2540 มาพอดีครับ ก็เลยเกิดยุคใหม่ขึ้นมาก่อนยุค Web 2.0 เรื่อยมาจนถึงยุคที่เรียกว่ายุค Web 2.0 แบบว่าจะมีศัพท์ขึ้นมาเยอะแยะเลยครับ ผมก็จำไม่ค่อยได้ด้วย เลยไม่รู้จะเอาปัญญาที่ไหนมาจาระไนให้อ่านกัน ที่นึก ๆ ออกก็มี Forum, Social Networking, Wiki, Podcasting, Picture Sharing, Video Sharing, Blog หรือ Software as a Service อะไรประมาณนี้อ่ะ

มันเป็นยุคที่สดใสซะจริง เพราะเจ้าของหรือคนของเจ้าของเว๊ปไซต์เริ่มรู้แล้วว่า ถ้าอะไร ๆ ก็ทำเองหมด คงอ้วกแตกอ้วกแตนแน่ ว่าแล้วก็เลยเปิดโอกาสให้ผู้เยี่ยมชมหรือสมาชิก ได้มีส่วนร่วมในการโซโล่ จัดการข้อมูลเองบ้าง โดยตัวเจ้าของนั้น สร้างระบบ Base เอาไว้ รวมทั้งสร้าง Data พื้นฐานเอาไว้ส่วนหนึ่ง แบบรูปข้างล่าง

ระบบแบบนี้เรียกได้ว่าเป็นระบบเปิดแล้ว ผู้เยี่ยมชมเว๊ปไซต์ซึ่งอึดอัดเพราะถูกกันท่าไม่ให้ตัวเองได้แสดงออกบ้าง ก็ลิงโลดซะเหลือหลายครับ ปรากฎการณ์นี้เกิดอยู่ทุกหัวระแหงครับ จนจาระไนไม่หมด

คนทำเว๊ปไซต์เองก็ชอบครับแบบนี้ เพราะไม่ต้องมาจัดการข้อมูลเองอีกแล้ว มีสมาชิกหรือผู้เยี่ยมชมช่วยจัดการข้อมูลให้, ช่วยทำการตลาดแบบปากต่อปากให้ อันนี้เป็นฝันของคนทำเว๊ปไซต์เลยล่ะ 😛 ใช้แรงของคนอื่นทำงานให้ ใช้เวลาของคนอื่นทำงานให้ เนียน ๆ จริง ๆ

แต่สุดท้ายที่ผมวาดฝันไว้มันมากกว่านั้นติ๊ดนึงครับ จากภาพข้างบนจะเห็นว่ามีแต่ส่วน Data เท่านั้น ที่เป็นระบบเปิดสำหรับสมาชิกหรือผู้เยี่ยมชม แต่ส่วนของ Base นั้น ยังถูกกันไว้สำหรับเจ้าของสร้างและดูแล ซึ่งภาพที่ผมวาดฝันไว้เป็นแบบข้างล่างครับ

จากภาพข้างบนจะเห็นว่า ไม่ใช่แค่ส่วน Data เท่านั้นที่เจ้าของทำเป็นระบบเปิดไว้ให้จัดการได้ ส่วนของ Base เองก็ทำเป็นระบบเปิดไว้ด้วยเช่นกัน ถึงแม้ว่าเจ้าของเองจะสร้าง Base เอาไว้แล้วส่วนหนึ่งก็ตาม

ซึ่งส่วนของ Base ที่ผมโม้นั้นหมายถึง program instruction นั่นเองครับ

เจ้า program instruction มันก็คือกลไกการทำงานซึ่งทำให้ Base เป็นไปอย่างที่เราต้องการครับ มันเป็นไปได้เยอะแยะเลย มันจะเป็น code program ภาษาใดภาษาหนึ่งก็ได้, มันจะเป็น Visual Component ที่ให้เราลาก ๆ แล้วก็แปะ ๆ ก็ได้, หรือมาจะเป็น Icon Control ที่จะให้เราจัดกระบวนการทำงานก็ได้ ไม่ถือครับ ขอแค่ทำเสร็จแล้ว ปะติดปะต่อเป็น Base ได้ก็พอ

ผมรู้จักซอฟต์แวร์น้อยครับ แต่ผมมองว่า WordPress เองก็มีลักษณะคล้าย ๆ แบบนี้เหมือนกัน นั่นก็คือมันเป็นระบบเปิดที่อนุญาติให้ใครก็สามารถสร้าง plugins เสริมเข้าไปทำงานร่วมกับมันได้ แถมอนุญาติให้เข้าไปแก้ไข plugins ในระบบได้ด้วย ซึ่งการทำแบบนี้ได้ก็คือการสร้าง Base เพิ่มได้นั่นเอง

ระบบซอฟต์แวร์แบบเปิดเป็นของยากนะครับ ออกแบบยากมากเลยล่ะ มันยากกว่าการคิดสร้างซอฟต์แวร์โดยใช้หลักการ Object Oriented ซะอีก เพราะเราต้องเริ่มคิดตั้งแต่ต้นเลยว่า เราจะเปิด เปิด เปิด และเปิด ดังนั้นความคิดแบบปิดปิดของเราจะใช้ไม่ได้เลย เมื่อต้องมาออกแบบระบบเปิดที่ว่ามานี้

ผมเองก็คิดจะออกแบบระบบซอฟต์แวร์แบบเปิด ที่จะอนุญาติให้สมาชิกและผู้เยี่ยมชม สามารถเข้ามาสร้าง Base และ Data ได้เหมือนกันครับ ก็คิดต่อไปเรื่อย ๆ ครับ จนกว่าผมจะล้านหมดหัวพอดี อิ อิ 😛

[tags]open system, close system, program instruction,software as a service,saas,คอมพิวเตอร์[/tags]