เพื่อนผมบางคนมักจะบอกว่าผมเพ้อฝัน บางคนแรงหน่อยบอกว่าผมเพ้อเจ้อ ส่วนบางคนก็ว่าผมแปลกแยกคิดไม่เหมือนคนทั่วไป สุดท้าย หลังจากที่ผมเติบโตขึ้น ได้เรียนรู้ศัพท์แสงเยอะขึ้น ผมจึงได้รู้ว่าผมเป็น nerd ไม่ได้เป็น geek!
ด้วยคุณลักษณะที่ผมสามารถเขียนเชิงภาษาพูดได้ดี ขี้โม้ และเพ้อฝัน ผมก็เลยคิดว่าควรจะเอาจุดเด่นตรงนี้มาใช้งานให้เกิดประโยชน์ และมันก็เหมาะมากหากเอามาใช้เพื่อเขียน “นิยายวิทยาศาสตร์”
นิยายวิทยาศาสตร์ที่ผมจะเขียน ผมตั้งชื่อเรื่องไว้ว่า “เรื่องของคุณ” เป็นนิยายวิทยาศาสตร์อย่างอ่อน เล่าเรื่องจบในตอน แต่ล่ะตอนไม่ต่อเนื่องและเป็นอิสระออกจากกัน
ยังไงมนุษย์ก็ยังคงต้องการความบันเทิงอยู่ ดังนั้น ผมเลยคิดว่าการเล่าเรื่องทางวิชาการเพียงอย่างเดียว มันช่างน่าเบื่อซะจริง ๆ
ถ้าเด็กไม่ชอบกินผักเขียว ๆ ก็ชุบแป้งทอดซะสิ จะได้กรอบอร่อยสีทองดูน่ากิน
อ้าวจบห้วนๆ เลย O___o
จินตนาการสำคัญไม่ยิ่งหย่อนกว่าความรู้ครับพี่ไท้
….