เมื่อ 20 ปีก่อนคนทำงานคอมพิวเตอร์ในเมืองไทยล้วนจบคณิตศาสตร์หรือสถิติ อายุยังน้อยแค่ 24 – 25 ก็ได้นั่งเป็นผู้จัดการแล้ว พอเรื่อยมาถึง 15 ปีก่อน พวกจบคอมพิวเตอร์จริง ๆ เพิ่งจะถูกผลิตออกมา โดยเส้นทางในการทำงานจะคล้าย ๆ กัน คือ จะต้องทำงานเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์หรืองานทางเทคนิคซัก 2 – 3 ปี จากนั้นก็จะเลื่อนชั้นขึ้นเป็น ผู้ออกแบบพิมพ์เขียว หรือ ผู้เขียนกลไกในการทำงานทางคอมพิวเตอร์
พอผ่านมาถึง 6 -7 ปีที่ผ่านมา คนจบสายคอมพิวเตอร์ก็ถูกผลิตมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งแบบสายคอมพิวเตอร์ตรง ๆ หรือสายคอมพิวเตอร์เทียบเคียง ทำให้ช่วงว่างในการเลื่อนขั้นงานเริ่มขยายกว้างขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคนที่จบเมื่อ 20 ปีก่อนก็ยังทำงานอยู่ คนที่จบเมื่อ 15 ปีก่อนก็ยังทำงานอยู่ คนที่จบ 10 ก่อนก็ยังทำงานอยู่ บลา ๆ ๆ ๆ
มันทำให้โมเดลที่ว่าต้องทำงานเทคนิคซัก 2 – 3 ปี แล้วค่อยเลื่อนชั้นถูกขยายกว้างออกไป กลายเป็นว่าอาจจะต้องทำงานเทคนิคถึง 10 ปีแทน
สำหรับคนทำงานคอมพิวเตอร์ งานเทคนิคก็มีหลายอย่างไม่่ว่าจะเป็น การเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ การซ่อมบำรุงระบบคอมพิวเตอร์ การติดตั้งสายสัญญาณเครือข่าย การติดตั้งเครื่องแม่ข่าย การติดตั้งเครื่องลูกข่าย เป็นต้น
งานเหล่านี้ล้วนเป็นงานทางด้านเทคนิค ที่แต่เดิมถูกกำหนดโดยจารีตประเพณีว่าต้องให้เด็ก ๆ เป็นคนทำ แต่ยุคนี้กลายเป็นว่าคนแก่ ๆ ก็ต้องทำเหมือนกัน ซึ่งภาพเหล่านี้เราจะไม่ได้เห็นเมื่อ 10 ปีก่อน เพราะภาพของ 10 ปีก่อนนั้น เราจะไม่มีทางเห็นคนที่อายุ 30 กว่าต้องมานั่งทำสาย LAN ไม่มีทางเห็นคนอายุ 40 กว่ายังคงนั่งเขียนโปรแกรมงก ๆ ๆ ๆ อยู่ เพราะอายุแบบนี้สมัยนั้นขึ้นเป็นผู้บริหารไปหมดแล้ว
การละทิ้งทักษะทางเทคนิคในทางคอมพิวเตอร์ ของคนทำงานคอมพิวเตอร์ จึงเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง เพราะยุคนี้ไม่ได้กำหนดด้วยจารีตประเพณีว่าอายุมากจะไม่ต้องทำหรือต้องทำอะไร แต่กลายเป็นว่าต้องทำทุกคน
ในอนาคตข้างหน้า เราจะได้เห็นคนอายุใกล้เกษียณต้องทำงานเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ติดตั้งและปรับแต่งโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ติดตั้งเครื่องแม่ข่ายหรือลูกข่าย อย่างแน่นอน
