โครงไก่

ผมเคยได้ดูละครชุดเรื่องนึงครับ สร้างโดยทีมงานฮ่องกง เป็นละครที่ถ่ายทำเกี่ยวกับโจโฉเพียงด้านเดียว จะว่าละครชื่อสามก๊กก็ไม่น่าจะใช่ เพราะโดยตัวของละครแล้ว เน้นเรื่องการเมืองภายในของรัฐที่โจโฉยึดกุมอยู่มากกว่า เอาเป็นว่ามันจะชื่ออะไรก็ช่าง มาเข้าเรื่องกันต่อ

มีอยู่ฉากนึงโจโฉได้ฟังขุนนางรายงานเกี่ยวกับรัฐของ “หม่าเชา” รัฐเล็ก ๆ ที่อยู่ทางด้านทิศตะวันตกของ “รัฐวุ่ย” ซึ่งโจโฉยึดครองพื้นที่อยู่

ในเกมส์ Romance of Three Kindom II จำได้ว่า “หม่าเชา” (สะกดว่า “Ma Chao” ในเกมส์) มีพลังในการรบเท่ากับ 98 ซึ่งเก่งมาก จะแพ้ก็แต่ Lubu(ลิโป้) = 100, Guan Yu(กวนอู) = 99, Zhang Fei(เตียวหุย) = 99 และ Zhao Yue(จูล่ง) = 99 เท่านั้น

โจโฉเมื่อได้ฟังการรายงานจากขุนนางก็สบถออกมาคำนึงว่า “เฮ้อ โครงไก่” … มันหมายความว่ายังไง?

โครงไก่จริง ๆ แล้วมีแต่เนื้อนิดเดียวติดกระดูก การจะได้รับสารอาหารจากโครงไก่มีอยู่วิธีเดียว คือนำมันไปต้มเคี่ยว ซึ่งใช้เวลามาก และเมื่อได้น้ำแกงไก่ออกมาแล้ว ก็ดื่มเพื่อบำรุงได้เท่านั้น ไม่สามารถทำให้อิ่มท้องได้

ดังนั้นจะทิ้งก็เสียดาย จะเอามาต้มเคี่ยวก็เสียเวลา ได้ไม่คุ้มเสีย!!!

เล่าเรื่องนี้ทำไม? ผมจะบอกว่าการทำบล็อกซึ่งมี SaaS เสียบอยู่ข้างใน มันก็เหมือนกับโครงไก่เช่นเดียวกัน คือจะทิ้งก็เสียดาย จะลงมือทำก็เสียแรงเสียเวลา

สาเหตุที่จะทิ้งก็เสียดายก็เพราะว่า การทำบล็อกซึ่งมี SaaS เสียบอยู่ข้างในนั้น มันเป็นการตลาดแบบ Niche คือมีจำนวนคนเข้าใช้ไม่มากนัก เป็นคนกลุ่มเฉพาะ แต่มันก็มีข้อดีตรงที่ถ้าต้องมีการแข่งขันกันเกิดขึ้น ก็จะเป็นการแข่งขันกันระหว่างบล็อกเกอร์เท่านั้น สาเหตุเพราะถ้าบริษัทใหญ่ ๆ ลงมาร่วมวงทำด้วย ก็จะเป็นการลงมือทำที่เสียแรงเสียเวลา ได้ไม่คุ้มเสียนั่นเอง

ในยุคคลื่นลูกที่สามแบบนี้ การจะเติบโตอย่างต่อเนื่องในโลกอินเตอร์เน็ตได้ คงมีแต่การวิ่งเข้าหาช่องว่าง, ตลาดเฉพาะ และชุมชน Niche เท่านั้นแหล่ะครับ

[tags]โครงไก่,สามก๊ก,niche,SaaS, Software as a Service,โจโฉ[/tags]