แสดงตนด้วย “แพนเค้ก”

ปรกติแล้วผมมักไม่ค่อยจำชื่อของใครครับ ผมมักจะจำไม่ได้ ซึ่งแสดงว่าสมองในส่วนของ “การประมวลผลคำ” ของผมนั้น มันไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็น “หน้าคน” กับ “กิริยาท่าทาง” ของคน ๆ นั้นล่ะก็ ผมจะจำแม่นมากเลยล่ะ หรือพูดง่าย ๆ ก็คือผมเป็นคนประเภท “จำหน้าได้ แต่จำชื่อไม่ได้” นั่นเอง

การที่เราจำหน้าคนได้ หรือจำกริยาท่าทางของคน ๆ นั้นได้ย่อมแสดงว่า สมองในส่วนที่ใช้สำหรับเปรียบเทียบของเรานั้น มันพัฒนาไปมากเลยครับ (อ้างอิง: Pattern Recognition) เพราะรายละเอียดการจำมันเยอะนะ ไอ้เจ้าหน้าคนกับกิริยาท่าทางเนี่ย มันมีตัวแปรเข้ามากระทบเยอะ อย่างเช่นถ้าเราคิดจะจำหน้าใครซักคนนึง พอผ่านไปซัก 5 ปี หน้าของคน ๆ นั้นอาจจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนตอนที่เราจำ ด้วยเหตุเพราะคน ๆ นั้นแก่ขึ้น, ได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้า, แต่งหน้าแต่งตา, เปลี่ยนทรงผม, อ้วนขึ้น, ผอมลง, ทำศัลยกรรม เป็นต้น

แต่ยังไงซะ ก็ยังมีเค้าโครงของใบหน้าเดิมอยู่ดี ซึ่งยังทำให้เราพอจะจำได้อยู่ ว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร เพียงแต่อาจต้องนึกนานหน่อย!!!

ปรกติแล้วพวกเรามักจะใช้ตัวอักษรหรือตัวเลขผสมกัน เพื่อใช้เป็นรหัสผ่านในการแสดงตนสำหรับเข้าใช้ระบบคอมพิวเตอร์ถูกมั้ยครับ? ผมว่ามันน่าจะสนุกกว่านะ ถ้าเราใช้รูปภาพเป็นกลไกในการแสดงตนแทน

ทีนี้ถ้าใช้รูปภาพวิวทิวทัศน์มันก็น่าเบื่อ ไม่เจริญหูเจริญตาซักเท่าไหร่ จะใช้รูปหน้าของตัวเองมันก็เห็นอยู่ทุกวัน ดูแล้วไม่แช่มชื่นหัวใจ งั้นใช้รูปดาราดีกว่า เอ้อ เข้าท่าอันนี้

ผมก็เลยว่าจะโม้ถึงระบบแสดงตนด้วยรูปภาพครับ อันนี้เป็นจินตนาการนะ มันยังไม่มีอยู่จริงหรอก โดยรูปภาพในการแสดงตนเพื่อเข้าใช้ระบบคอมพิวเตอร์ของผมคือใบหน้าของ “แพนเค้ก” ก็แล้วกันครับ เห็นช่วงนี้งานเยอะดี ออกโทรทัศน์บ่อยเหลือเกิน ดังภาพข้างล่าง

รหัสผ่านของผมคือใบหน้า “แพนเค้ก” ทั้ง 3 ใบหน้านี้ครับ เรียงกันเป็นลำดับไปเลย จะเห็นว่าถ้ามีใครมาถามผมว่ารหัสผ่านของผมคืออะไร ผมก็จะตอบไปว่าเป็นใบหน้าของ “แพนเค้ก” เขาก็คงงงตึ้บไปเลย เพราะถึงรู้ว่าเป็นใบหน้าของใคร แต่ก็ไม่รู้ว่าใบหน้าที่ว่าเป็นยังไงอยู่ดี

จากนั้นระบบก็จะแสดงชุดใบหน้าของ “แพนเค้ก” มาให้ผมเลือกครับ ว่าหน้าไหนกันแน่ที่เป็นรหัสผ่านเข้าใช้ ดังรูปข้างล่าง

ใบหน้าที่แสดงออกมามีทั้งหมด 9 ใบหน้า ในนั้นมีอยู่เพียง 3 ใบหน้าเท่านั้นที่เป็นรหัสผ่าน อีกทั้งต้องเรียงลำดับของทั้ง 3 ใบหน้าให้ถูกต้องด้วย ถึงจะผ่านเข้าระบบได้ ซึ่งถ้าเอารหัสผ่านมาเทียบกับชุดใบหน้าก็จะได้เป็นภาพข้างล่าง

บังเอิญว่าระบบนี้มันโหดครับ ดังนั้นทุกครั้งที่ผมคิดจะแสดงตนด้วยใบหน้าของ “แพนเค้ก” ทั้ง 3 ใบหน้า มันก็จะเรียงสับเปลี่ยนชุดของใบหน้าใหม่ซะหมด ย้ายภาพโน้นไปไว้ตรงนั้น ย้ายภาพนั้นไปไว้ตรงนี้ ซึ่งถ้าผมจำรหัสผ่านของผมได้ ผมก็ยังเลือกถูกอยู่ดี ดังภาพข้างล่าง

นอกจากนี้ระบบดังกล่าวยังกวนโอ๊ยด้วย คือมันอาจจะถอดเอาภาพที่เป็นรหัสผ่านของผมออกไปบางภาพ แล้วนำภาพอื่นมาใส่แทน จากนั้นแสดงผลออกมา เผื่อว่าผมกดพลาด 3 ครั้ง มันจะได้ล็อกผมไม่ให้ผมเข้าระบบได้อีกเลย แต่ผมรู้ครับ ผมก็เลยสั่ง reset เพื่อขอชุดภาพใหม่ได้ อิ อิ

จะเห็นว่าถ้าผมใช้ใบหน้าของ “แพนเค้ก” จำนวน 3 ใบหน้าเป็นรหัสผ่าน โดยเลือกจากชุดรูปภาพใบหน้าของ “แพนเค้ก” จำนวน 9 ใบหน้าเป็นสิ่งเปรียบเทียบ ย่อมแสดงว่าหากมีใครซักคนแอบเข้ามามั่วเพื่อเข้าระบบคอมพิวเตอร์ของผม คน ๆ นั้นจะมีความน่าจะเป็นในการมั่วถูกเท่ากับ 9 X 8 X 7 = 504 กรณี!!!

ผมว่า 1 ใน 504 นี่มันน้อยไปนะ โอกาสมั่วถูกยังมีสูง ซึ่งจริง ๆ สิ่งที่ควรแก้ไขก็คือ การเพิ่มจำนวนภาพของรหัสผ่าน หรือไม่ก็เพิ่มจำนวนภาพของชุดใบหน้าเปรียบเทียบแทน ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ก็น่าจะเปลี่ยนเป็น รหัสผ่านควรเป็นใบหน้า “แพนเค้ก” จำนวน 4 ภาพ แล้วก็ชุดใบหน้า “แพนเค้ก” เพื่อการเปรียบเทียบเป็นจำนวน 16 ภาพแทน

ดังนั้นความน่าจะเป็นที่ผู้ไม่ประสงค์ดีจะมีโอกาสในการเดารหัสผ่านของผมถูกต้องได้ก็จะเท่ากับ 16 X 15 X 14 X 13 = 43,680 กรณี ซึ่งถ้า 1 ใน 43,680 ยังเดาถูกก็ให้มันรู้กันไป 😛

โดยสรุปแล้ว การแสดงตนด้วยภาพใบหน้า ก็น่าจะเป็นทางเลือกหนึ่งในหลาย ๆ ทาง ในการรักษาความปลอดภัยให้กับระบบคอมพิวเตอร์ของเรานั่นเอง

ป.ล. 1 – ผมว่าต้นทุนของระบบแสดงตนแบบนี้ดูท่าจะสูงใช่ย่อยเลยนะเนี่ย
ป.ล. 2 – จริง ๆ แล้วถ้าให้ผู้ใช้สามารถเลือกดาราคนไหนมาเป็นรหัสผ่านได้ ยิ่งเจ๋งเข้าไปใหญ่
ป.ล. 3 – ผมชอบ “ขวัญ” มากกว่า “แพนเค้ก” ครับ แต่บังเอิญตอนนี้ “แพนเค้ก” ดังกว่า “ขวัญ” T-T เศร้า

[tags]รหัสผ่าน,แสดงตน,แพนเค้ก,ซอฟต์แวร์,คอมพิวเตอร์,ระบบ,ความปลอดภัย,ใบหน้า[/tags]