เจาะเวลาหาของฟรี

นับตั้งแต่ “หวงอี้” ซึ่งเป็นนักประพันธ์วรรณกรรมชื่อดังของจีน ได้แต่งนิยายกำลังภายในเรื่อง “เจาะเวลาหาจิ๋นซี” ขึ้นมา ก็ทำให้เกิดปรากฎการณ์เปลี่ยนแปลงในแวดวงนิยายกำลังภายในของจีนเป็นอันมาก เพราะตอนนี้นักแต่งนิยายอิสระในเมืองจีนต่างก็เลียนแบบหวงอี้กันเป็นการใหญ่ โดยบางคนก็แต่งนิยายว่าตัวเอกย้อนไปยุคราชวงศ์ถัง บางคนก็ย้อนไปยุคราชวงค์ซ่ง หรือบางคนก็ย้อนไปถึงยุคราชวงค์ซัง เป็นต้น

อาศัยว่าอารยธรรมจีนมีมายาวนานถึง 5,000 ปี ก็เลยลักไก่เจาะเวลากันเป็นว่าเล่นแบบนี้!!!

ทุก ๆ เรื่องมีลักษณะเด่นที่เหมือนกันอย่างหนึ่งก็คือ ตัวเอกมักจะมาจากยุคสมัยที่มีความรู้ก้าวล้ำกว่ามาก จึงทำให้เมื่อย้อนกลับไปในอดีตแล้ว ตัวเอกก็เลยกลายเป็นคนพิเศษไปโดยปริยาย เนื่องจากสามารถที่จะคิดอะไรหรือผลิตอะไรที่คนในยุคดังกล่าวคิดหรือทำไม่ได้!

งั้นก็เป็นหลักฐานได้อย่างหนึ่งสินะว่า “ความรู้” ถือเป็นแหล่งกำเนิดอำนาจอย่างหนึ่ง!!!

สำหรับเมืองไทยแล้ว นิยายเจาะเวลาพวกนี้มักไม่ค่อยน่าสนุกซักเท่าไหร่ เนื่องจากอารยธรรมไทยมีไม่ยาวนานนัก และที่สำคัญตัวละครของนิยายไทยมักย้อนเวลากลับไปแบบตัวเปล่า ๆ ไม่พกอะไรที่มันเข้าท่าติดตัวไปเลย!

ลองสมมตินะ ว่าผมแต่งนิยายเจาะเวลาขึ้นมาซักเรื่องนึง โดยให้ตัวเอกเป็นโปรแกรมเมอร์มือฉกาจ ซึ่งหลุดย้อนเวลากลับไปอยู่ในสมัยอาณาจักรสุโขทัย รัชสมัยพ่อขุนรามคำแหงมหาราช …

พระเอกไม่ได้ไปตัวเปล่านะครับ เพราะตอนพลัดหลงย้อนเวลาไปนั้น ได้พกเอา MacBook ติดมือไปด้วยนะเอ้อ!!! (ชาร์จแบตฯไว้เต็มอีกต่างหาก :-P)

มิหนำซ้ำ ยังย้อนเวลาไปโผล่กลางท้องพระโรง ตอนที่พ่อขุนรามคำแหงกำลังประชุมขุนนางอยู่พอดี ทำเอาแตกตื่นคิดว่าเป็นเทพเทวดาจุติกันยกใหญ่ แต่สุดท้ายก็ได้จับพลัดจับผลูเป็นข้ารับใช้ของพ่อขุนรามคำแหงจนได้!!!

ทีนี้ถ้ามองว่าโปรแกรมเมอร์มือฉกาจ ซึ่งมี MacBook ติดตัวไปด้วยนั้นเป็นสินทรัพย์ของชาติ ก็ต้องถือว่าเป็นสินทรัพย์ของอาณาจักรสุโขทัยที่ล้ำค่ามาก เพราะสร้างมูลค่าเพิ่มได้อย่างมหาศาล … แต่มีอายุการใช้งานที่จำกัด

เนื่องจากมูลค่าของพระเอกในเรื่องนั้น เกิดจากการฟิวชั่นระหว่างทักษะการเขียนโปรแกรมของตน บวกเข้ากับสมรรถนะอันล้ำยุคของ MacBook ทำให้เกิดมูลค่าอันมหาศาล ดังนั้นหากสิ่งหนึ่งสิ่งใดสิ้นอายุขัยไป ย่อมทำให้มูลค่าของพระเอกตกฮวบฮาบลงในทันที!

ผมไม่ได้ใจร้ายจะให้พระเอกบาดเจ็บ, พิการ หรือตายหรอกนะ เพราะยังไงซะพระเอกก็ต้องเป็นตัวเดินเรื่องอยู่วันยังค่ำ … แต่ … ผมจะทำยังไงกับ MacBook ดีล่ะ ในเมื่อมันมีอายุขัยที่จำกัด และการต่ออายุขัยของมันจะทำได้ก็ต่อเมื่อมีระบบอุตสาหกรรมที่เกื้อหนุนมารองรับเท่านั้น …

• พระเอกบาดเจ็บ ให้หมอสุโขทัยรักษาได้, MacBook เสีย ให้ช่างสุโขทัยเปลี่ยนอะไหล่ไม่ได้
• พระเอกหิว ให้ไพร่สุโขทัยหาอาหารให้กินได้, MacBook แบตหมด ให้ไพร่สุโขทัยชาร์จแบตให้ไม่ได้

ดังนั้นโดยสรุปแล้ว เมื่ออ้างอิงจากนิยายมั่ว ๆ ที่ผมแต่งขึ้น ก็จะแสดงให้เห็นว่า สิ่งประดิษฐ์ล้ำยุคใด ๆ ก็ตาม หากมันไม่มีระบบอุตสาหกรรมที่เกื้อหนุนมารองรับแล้วไซร้ มันก็จะกลายเป็นสากกะเบือดี ๆ นี่เอง

และหากนับว่ามนุษย์เรานั้นเป็นเครื่องจักรชีวภาพ ก็ต้องถือว่ามนุษย์เป็นเครื่องจักรที่ทรงพลานุภาพมาก เพราะไม่ว่าจะอยู่ในยุคใดสมัยใด มนุษย์ก็ยังสามารถเปล่งขีดความสามารถได้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีระบบอุตสาหกรรมใด ๆ มารองรับก็ตาม!!!

[tags]เจาะเวลา,นิยาย,สุโขทัย,เครื่องจักร,ชีวภาพ,ระบบ,อุตสาหกรรม,แต่งนิยาย[/tags]