ความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ ยาขมสำหรับคนทำเว็บไซต์

ผมค่อนข้างตกข่าวครับ อย่างที่เคยโม้เอาไว้ว่าผมเป็นพวกเชื่องช้า ใครเขารู้อะไร ๆ กันไปถึงไหนแล้วผมถึงเพิ่งจะมารู้ ก็เหมือนกับข่าวที่เจ้าของเว็บไซต์ชื่อดังของเมืองไทย ต้องไปนอนในห้องขังของโรงพักนั่นประไร ผมก็เพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานมานี้เอง

จะเห็นว่าตอนนี้ พระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ. ๒๕๕๐ เป็นยาขมที่เริ่มจะออกฤทธิ์แล้ว และก็รู้สึกว่าฤทธิ์ยับยั้งอาชญากรรมจะค่อนข้างร้ายแรงซะด้วย เปรียบได้กับแอลกอฮอลล์ทาแผลที่ทรงประสิทธิภาพ เพราะเมื่อเราทาใส่แผลแล้วมันก็จะฆ่าเชื้อโรคได้ชะงัดนัก แต่มันก็เกิดผลข้างเคียงที่จะทำให้เนื้อเยื่อดี ๆ ที่ไม่ใช่เชื้อโรค ดิ้นกระแด่ว ๆ เพราะฤทธิ์อันร้ายแรงของมันเหมือนกัน

ตอนนี้กระแสเว็บในเมืองไทยเรากำลังพยายามจะก้าวไปสู่การเป็น web 2.0 ซึ่งนิยามอันเป็นแก่นแท้ของ web 2.0 ก็คือการที่ผู้คนละทิ้งการเสพสารสนเทศแต่เพียงฝ่ายเดียว แล้วพลิกกลับมาเป็นผู้สร้างสารสนเทศอันทรงคุณค่าซะเอง

เจ้าของเว็บไซต์เองก็ชอบ เพราะไม่ต้องมาสร้างสารสนเทศเอง มีใครต่อใครเข้ามาช่วยสร้างให้ สบายแฮ!!!

แต่วันดีคืนดีความซวยก็มาเยือน เพราะการเปิดให้ใครต่อใครเข้ามาสร้างสารสนเทศได้ มันทำให้เราควบคุมความสะอาดของข้อมูลได้ยาก แล้วพอข้อมูลมันสกปรกขึ้นมา อีกทั้งเจ้าของเว็บไซต์ก็ไม่ทันได้รู้ตัวว่ามีข้อมูลสกปรกบรรจุอยู่ในเว็บไซต์ของตัวเอง ก็จะทำให้เจ้าของเว็บได้พบกับปรากฎการณ์อันน่าประทับใจ อันได้แก่

• การได้รับเกียรติมีตำรวจมาเยี่ยมถึงบ้าน
• การได้มีชื่อปรากฎอยู่ในเอกสารราชการที่สำคัญ เช่น หมายเรียก, หมายจับ และหมายศาล
• การได้มีโอกาสสัมผัสกับกุญแจมือแบบใกล้ชิดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
• การได้รู้ว่าถ้าเส้นใหญ่ไม่พอ จะไม่มีทางได้ประกันตัวเลย จริงจริ๊ง และ
• การได้รู้ว่าสุภาษิตไทยที่บอกว่า “เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แถมเอากระดูกมาแขวนคอ” นั้น มันเป็นความจริง

เจอกันเข้าไปแบบนี้ เว็บไซต์ใหญ่ ๆ เว็บไหนที่ไม่ได้ใช้พนักงานของตนเองสร้างสารสนเทศ ก็ต้องเตรียมหนาวกันไว้บ้างแล้วคราวนี้ เพราะมันคุมไม่ได้ … จริง ๆ

[tags]ความผิด,คอมพิวเตอร์,กฎหมาย,ยาขม,เว็บไซต์[/tags]